Ukoję tę ciszę, wiatr do snu kołysze, Ja taki maleńki wsłuchuję się w dźwięki I dziwię się srogo, bo nie ma nikogo Pośród tej zieleni, samotny na Ziemi

Czas całkiem zatrzymał, już nie ma mijania Nie będzie przyszłości, nie skończę czekania.

Ukoję to serce, tęsknoty już nie chcę Więc choć bardzo kocham, odejdę, ma droga Tak pragnę rozmowy, nie przetrwam odmowy Więc pójdę przed siebie, jak zapomnę Ciebie?…

Czas zaczął się cofać, a ja nadal kocham Już nie znam Cię wcale, i tak kocham dalej.

Zabiję tęsknotę, tę wieczną zgryzotę, Zabiję z nią siebie, nie spojrzę na Ciebie, Zapomnisz mnie szybko, wspomnienia są płytko Pośród spraw tysiąca zagubisz mą postać

Czas przeżył mój atak i wciąż stoi w miejscu Nie będzie przyszłości, wciąż będę stał w wejściu…

Ukojmy tę ciszę, niech wiatr nas kołysze Pogódźmy się wreszcie, obmyjmy słów deszczem I pójdźmy tą drogą, gdzie nie ma nikogo Pośród łąk zieleni, we dwoje na Ziemi

Czas nam się uśmiechnie i podszepnie słowa Gdy ruszy do przodu, powiemy: „ja kocham”…

Nie potrzeba wiele mi, mogę obejść się niczym. Z życia błogosławieństw mych. Ważniejsza jesteś mi ty. Mam wszystko, czego chcę Gdy przychodzi kochać cię. Jesteś mą przyczyną, Moją prawdą ty.

Pragnę cię jak wody, Wiatru, deszczu. Pragnę cię jak łaski Niebieskich wrót. Wolność w twych ramionach jest Która niesie mnie. Pragnę cię.

Jesteś wiarą, która Dodaje mi sił. Miłością, co od wichrów Ratuje mnie złych. To takie niezwykłe Po prostu cała ty. Nie umiem uciekać Zbyt daleko już dziś.

Pragnę cię jak wody, Wiatru, deszczu. Pragnę cię jak łaski Niebieskich wrót. Wolność w twych ramionach jest Która niesie mnie. Pragnę cię.

• PROLOG – Nie odpowiem mądrze, jeśli znowu spytasz mnie, Co ja w Tobie widzę i dlaczego kocham Cię. Choć się boisz rozmów bez przycisku „rozłącz-dość”, Spiszę swoje słowa. Zaraz Ci opowiem coś.

• INWOKACJA – Patrząc obiektywnie, gość jest ze mnie całkiem zdrowy. Zastrzeżenia budzi jedynie stan mojej głowy. Nie wiem, jak to nazwać, co zawładło każde słowo. Ujmę więc to krótko – szaleję za Tobą.

Pytasz, czego chciałbym, a ja kręcę szczerze, Bo choć czasem miło, w miłość tylko wierzę. Wsiąknie w papier wszystko, na mnie nie nakrzyczy. Może w takim razie przejdę już do rzeczy…

Jesteś dla mnie wszystkim tak niesamowicie, Że Cię chyba cenię ponad własne życie. Jesteś w każdej myśli, którą ja wymyślam. Chciałbym wreszcie ujrzeć, jak się któraś ziszcza.

Kocham Twoje słowa, nawet te niemiłe. Z Tobą każdą, krótką nawet, cenię chwilę. Lubię, gdy się śmiejesz, chciałbym łzy ocierać. Chcę rozmawiać z Tobą, piątek, czy niedziela.

Pragnę mieć Cię blisko, tulić i całować. Czy to jakiś wstyd? Czy mam się z tym schować? Chcę być z Tobą młody i za lat kurtyną. Zrozum to nareszcie – KOCHAM CIĘ, DZIEWCZYNO!!

• EPILOG – Skłamałbym, stwierdzając, że to tyle, wszystko. Zaraz rzucę temat na rozmowę „śliską”. Ty się bardzo boisz, a mnie się wydaje, Że ciągła niepewność odpycha nas dalej.

Jeśli chcesz zaczekać – zgoda, poczekajmy. Lecz błagam, choć troszkę ciepła sobie dajmy. Nie martw się – zostanę, mogę długo czekać. Ale nie oczekuj, bym kochał z daleka.

Mógłbym krzyczeć, ranić, nienawidzieć. Iść bez żalu poprzez całe swoje życie. Mógłbym okraść, zgwałcić, nawet zabić. Gdybym zechciał, pewnie dałbym sobie radę.

Ale jeszcze serce mam.

Mógłbym odejść, tułać się po świecie. To nie trudne, tyle miejsc na Ziemi przecież. Zrzucić winę na obcych mi ludzi. Gdybym zechciał, nie cierpiałbym wcale dłużej.

Ale tutaj serce mam.

Mógłbym być sam, nie kochać nikogo. Mniej bym płakał, gdybym poszedł taką drogą. Tą samotność nazwałbym ideą. Nigdy więcej nie żyłbym samą nadzieją.

Ale w Tobie serce mam.