Czy widzisz cień za sobą? On nie odbija się w lustrze. Choć nie ma oczu, ust, uśmiechu, ma wrażliwe serce.

Choć widzisz go codziennie, nie lubisz się z nim znać. Po cieniu czarnym depczesz, a on nie może wstać.

Czy widzisz łzy na ziemi? To Twojej winy ślad. To łzy tych wszystkich cieni, zdeptany serc ich płacz.

I nie wiem, czemu ranisz tych, co kochają Cię. I tylko wie wytrwały – dlaczego depczesz? – cień…

Czy już do śmierci będę tak trwał? Czy już na zawsze będę tu sam?

Czy Oni wszyscy odejdą stąd? Czy wszystkich ludzi pochłonie zło?

Jeżeli zawsze ma rządzić grzech, to ja już dzisiaj tu umrzeć chcę…

Zmieniłem się. Czyżby? Kto to wie, jak nie ja? Jestem jak książka. Nie szanowana rozdarła się w środku. Gdy zniszczyła się oryginalna, kolorowa okładka, zanieśli ją do introligatora. On posklejał podarte strony, obłożył książkę. Nowa okładka jest szara i brzydka. Ale treść książki pozostała niezmieniona.

A może wolałabyś, bym poszedł (jak ci dziewięciolatkowie) i niszczył groby? Albo, jak Oni walczył pięścią, a nie słowem? Żeby obgadywał Cię za plecami, nie twarzą w twarz?

Nie znasz mnie i nie poznasz. Bo nie umiesz. Bo nie chcesz. Bo po co?

Myślisz, że mnie nie ranisz, bo jestem inny. Błąd! Jestem inny, bo łatwo mnie zranić…

Zimno mi z Tobą. Z Wami. Z ludźmi…

Wolę być sam niż musieć kłamać.

Wysłałbym błękitne chabry albo fiołków cały bukiet. Wysłałbym pierwiosnki zgrabne, ale zerwać ich nie umiem.

Wysłałbym czerwone maki lub narcyzów żółty bukiet. Ale co ja mogę zrobić, kiedy właśnie mamy luty?…

Wyślę kartkę, a na kartce słów „kwiecistych” cały bukiet – chabry, fiołki i pierwiosnki, bo Cię bardzo, bardzo lubię!…

Wiele na świecie jest kwiatów. Są maki skrwawione, stokrotki niewinne, są róże upojne i fiołki naiwne. I każdy z tych kwiatów się mieni barwami; kwitnące poeci malują słowami. Te kwiaty się daje na urodziny, rocznice ślubu i imieniny. Tych kwiatów obsiane są pola, hektary, z tych kwiatów pszczoły spijają nektary. Świat wypełniają swą wonią obłędną, ale zerwane… najszybciej więdną!