Gaśnie dzień, znów noc nadchodzi, zapala gwiazdy, przynosi sen. W ręce Twe swe dłonie złożę, zatopię w ciszy, oddalę lęk.
Nie musisz już więcej obawiać się jutra, nie musisz więcej bać się już zła. Zaśnij w spokoju, ja będę czuwał nad Tobą do samej bieli dnia.
Księżyc z chmur na nas spoziera, blaskiem odbitym oblewa świat. Dla mnie czas w miejscu zamiera, mogę na wieki przy Tobie trwać.
Nie musisz już…
People sailing nowhere with the sails of drugs without love && full of hate when the days are passed
People of normality people of bad luck you who have no reason to kill and to hurt
Them who never suffer in your eyes there’s glass you are knowing nothing about „Grzesio”‚s arse
Stuk, puk… Trzytysięczny pusty stuk. Wagon stacza się na dół gdy pasażer pragnie snu.
Stuk, puk… Trzy tysiące pierwszy stuk. Wagon stoi pośród pól. Czy ktokolwiek zna mój ból?
Stuk, puk… Trzy tysiące drugi stuk. Pięćdziesięciu metrów znój no a z WuCe znów czuć gnój.
Stuk, puk… Trzy tysiące czwarty stuk. A gdzie trzeci? Jeden huk, czy jest, czy nie stukot kół.
Stuk, puk… Trzy tysiące piąty stuk. Znów przechodzień depcze słup. Za co biedny cierpię tu??
Noc okryła ciche góry złotą mgłą, mamią wzrok światła kolorową grą. Gwiazd tysiące się zlewają w jeden wzór, to jest magia niepojęta Ducha Gór.
Spójrz na niebo – tam nie znajdziesz nigdy zła, chociaż noc, może znajdziesz ślady dnia. Może gdzieś, gdzie nie dotarł jeszcze nikt, twarzą w twarz staniesz ty i twoje sny.
Nad horyzont słońca tarcza dumnie lśni, czerwień, błękit – ten przepiękny blady świt. Srebrne mgły delikatnie musną twarz, tak jak ty, ze snu wstanie cały świat.
Spójrz na niebo – tam nie znajdziesz nigdy zła, znowu dzień, aż do nocy będzie trwał. Szukaj, bo gdzie nie dotarł jeszcze nikt, znajdziesz swe zagubione dawno sny.
Nie zapomnę widoku takiej ślicznej Ciebie, strzelającej z kuszy do aniołków na niebie. I nie zapomnę Ciebie pełnej wielkiej złości, gdy sprytne aniołki umknęły od strzał gwoździ.
Nie zapomnę widoku, gdy na drzewie liście próbowałaś dosięgnąć i zerwać, oczywiście. I pamiętam Twe w złości zaciśnięte dłonie, gdy drzewa się poddały, zginająć się w ukłonie.
I nie zapomnę Ciebie, gdy mnie chciałaś zranić, po „romansach” z Tobą miałbym się aż zabić. Zapamiętam dobrze czerń Twego spojrzenia, gdy usłyszysz tylko „żegnaj, do widzenia”…