Poranna mgła opada, a łąki budzą się. Nastaje znów jesienny, bezbarwny, zwykły dzień.
Znów słońce się unosi nad horyzontu skroń. A zimny wiatr podaje nagim gałęziom dłoń.
Rzęsisty deszcz znów płacze, jak dziecko daje znak. Tęcza się nie ukaże, nie wzleci żaden ptak.
Na niebie straszna pustka, na ziemi brak nam miejsc. Lecz promień słońca błyska gdzieś w głębi ludzkich serc…
In the city of doom and the pain nothing seems to be straight, to be plain. Complicated are hearts of the world – nowhere is our home…
Hope is laying under ruins of our homes. Love is flying just too high above. Never seen little smile on her face. In this world she forgot what is grace…
You are able to be killed by Your broth. On the wall never seen hanging cross. „Where is God, who created that world?” asked someone without any words…
Dźwięki ciszy mnie kołyszą, oczy skleja słodki sen. Wszędzie błogo, zapadł spokój, a Ty jesteś obok mnie. Wiatr już ucichł, mróz też puścił, więc cieplutko nam tu jest. Światła zgasły, a świat zasnął, tylko świerszcze grają gdzieś.
Lśni jezioro, w dali brzeg, w górze księżycowy blask. Siedzisz w łódce obok mnie, nas nie złapie nigdy czas.
Podaj rękę, zawsze będę na dotknięcie palców Twych. Złe minuty w mgłę osnute, nie będziemy liczyć dni. Świat się skończy, nie rozłączy tego, co złączyły sny. Nie odejdę, zawsze będę na dotknięcie palców Twych.
Lśni jezioro…
Popatrz – jak moje światła już gasną, jak wali się cały mój wielki świat. Poczuj – jak nocą nie mogę zasnąć, bo krzyczy w ucho wieczorny kat.
Usłysz nareszcie mój krzyk, co bez słowa niesie się echem wśród zbitych szyb. Zrozumże wreszcie, że moja mowa nie chce, nie może, fałszywą być.
Dotknij tak czule, ostatnie chwile pozwól mi przeżyć, jak piękny sen. Rozpal mnie, przecież i tak za chwilę nie będzie z Tobą już razem mnie…
Cierpienie to wszystko czego pragną Dzisiejsi Ludożercy Mordują gwałcą kradną Nie mamy wśród nich miejsca
Sprzedadzą nawet serca Zastawią nawet dusze Nie mamy wśród nich miejsca Nie dotkną ich łzy wzruszeń
Zamalowali niebo I ugasili słońce Nas uraczyli biedą Zostawili na lodzie
Zrobili z nas wariatów Zamknęli za kratami Bo wyklęliśmy katów Co wszystkich mordowali
Zabili mych przyjaciół Zdeptali bliskie dusze A swoim własnym braciom Zabrali dobra klucze
Walą się nasze światy Spalone złymi słowy Powiedz mi ile trzeba By nie czuć nic nie widzieć?