Żegnaj przyjaciółko, chyba minął już nasz czas. Żegnaj przyjaciółko, czasem nieprzychylny los. Żegnaj przyjaciółko, miała wiecznie przyjaźń trwać. Żegnaj przyjaciółko, w końcu masz mnie pewnie dość.

Chodź tutaj mała, mam parę słów. Nie rozmawiamy od dawna już. Nie chcesz rozstania, lecz muszę iść. Trzeba mi dalej do przodu żyć. Bywało fajnie – z pewnością tak. Dziś po tym wszystkim nie został ślad. Nie chcę wspominać tych wspólnych dni. Nie chcę już słuchać wymówek twych. Nie będę dłużej już słuchać kłamstw. Wiedz, że to mówię ostatni raz.

Chodź tutaj mała, mam parę słów. Czy wiesz, jak wielki sprawiłaś ból? Mogłaś powiedzieć, że to był błąd i nieomylnie odjechać stąd. Szukałem rady, znalazłem nóż wbity w me plecy przez kogoś z gór. Musiałem zabić mych uczuć bieg. Zdusiłem serce, płynąc na brzeg. Dziś coraz szybciej odchodzisz w cień. Wkrótce zapomnę każdy nasz dzień. Został sentyment do paru miejsc, lecz on nie boli, czy o tym wiesz?

Chodź tutaj mała, mam parę słów. Czemu nie umiesz się w miłość wczuć? Cóż ci zaszkodzi powiedzieć mi prawdę, dlaczego nie chcesz mą być?? Dlaczego mówisz, że ranię cię?! Przecież to nie ja zmieniłem cel! Możesz się gniewać, jeżeli chcesz. Wiem, że mam rację. Czy ty to wiesz?

Spójrz na moich oczu blask, łez strumieniem płomień zgasł. Umarł we mnie szczęścia ptak, gdy skrzydłami szargnął wiatr.

Spójrz…

Może to tylko twoja pomyłka, nic poważnego, niewielki błąd. Może zbyt wiele pragnąłem tylko, gdy chciałem dotknąć twych drżących rąk.

Może masz rację – nie twoja wina, że pomyślałaś, że kochasz mnie. Może to zabrzmi, jak wielka drwina: i ja myślałem, że tak już jest.

Może nie było słów jednoznacznych, słyszałem tylko, com słyszeć chciał. Lecz czy zrozumieć mogłem inaczej, kiedy mówiłaś, że tylko ja?

Może nie muszę wszystkiego wiedzieć, w końcu nie jestem powiercą twym. Ty nie chcesz mówić. Ja chcę powiedzieć: Będę cię kochał, dopókim żyw.